Magiczny Szczecin

- Ojciec chce cię widzieć... - oznajmił Danael. Delikatna uroda i łagodny uśmiech sprawiały że wyglądał jak anioł. Ton jakim wymawiał słowa czynił go raczej szatanem.
- Kurwa...
- Och, jak możesz tak mówić o Jego Cesarskiej Mości.... - aksamitny głos był pełen niemal autentycznego żalu.
Arael wydał z siebie jakiś nieokreślony pisk, po czym odwrócił się i szybkim krokiem pomaszerował w stronę sali tronowej. Śmiech anieloskrzydłego uderzył go w plecy jak smagnięcie bicza.

Ogromne wrota rozwarły się bezgłośnie. W śmiertelnej ciszy kroki odbijały sie ehem. Arael bał się własnych myśli by go nie zdradziły. Liczył kroki... 1.2..3...4... ... .. ... Uklęknął.
- Wzywałeś mnie, Panie. - Powiedział.


gdy wreszcie znalazł się w swojej komnacie każdy nerw jego ciała przeszywały dreszcze. Uspokoił się.  Chwile nie był w satnie robić nic... Później zdenerwowanie powoli minęło.

"ciekawe co robi reszta" - zastanowił sie, niemal odruchowo szukając umysłu Dacena. Znalazł pół elfa logującego się na forum. Zaśmiał sie głośno. "Tego jeszcze nie było, żeby ef słuchał się syna Władcy Ciemności!" Chwile pośmiał sie z elfa po czym wrucił umysłem do siebie. Mimo że strach i upokorzenie związane z wizytą na dywaniku u Jego Wysokości minęły, nadal nie czuł się dobrze.

"Kilka dni temu chorowała Nakata.. Później Lilith...." - pomyślał smętnie.
"Nie dam się! Jestem synem swojego ojca, i się kurwa nie dam! Tego jeszcze brakuje, żebym dał rozłożyć się grypie!"

"KUUUUUUUURWAAAAAAA!" Wrzasną w myślach Arael kiedy pochwyciły go smocze szpony. Iluzj którą sie okrył nikt nie miał prawa przejrzeć, chyba że Jego Wysokość pofatygował by swoje jestestwo. Jak widać jednak smoczyca miała to gdzieś. Syn Władcy Cimeności zmusił sie do usmiehu.
- Witaj, kochanie... - powiedział nadając glosowi słodkie barwy, choć w tej chwili postokroć wolał by zagrzebać się w pierzyne i spać do jutra.
"coś nie tak, maleństwo" - troskliwy głos Hiazzy zabrzmiał w jego umyśle. Wszystkie magiczne osłony trafił szlag i Araelowi pociekła krew z nosa.
- Nie, nic... troszke źle sie dziś czuje... - odpowiedział, wycierając twarz rękawem galowego munduru. Był pewien że widząc to Danael postawił by go przed plutonem egzekucyjnym za obraze symboli. Ta myśl poprawiła mu chumor. - Rano mam wracać do Zamku Nieśmiertelnych. Jest jakaś bzdurna narada na której musze być choć nikogo nie będzie interesować co mam do powiedzenia.
Taka była prawda. Jako Mistrz Iluzji nie miał żadnej realnej włądzy. Był błaznem. Szkoda że niezbyt smiesznym.
"O nic się nie martw. Ja się wszystkim zajme" - Stwierdzila smoczyca zwalniając uścisk szponów a Arael spadł na coś miękkiego i ciepłego co zidentyfikował jako olbrzymiął pierzyne wypchaną anielskim pierzem. - "A teraz ściągaj glany..."
- ???
"JUŻ!"
Posłusznie wykonał polecenie. W tym czasie smoczyca przybrała swą ludzką postać a przed synem Włądcy Ciemności pojawiła się miska z wodął. Woda pachniała ziołami i jarzyła się lekko na różne kolory.
"To musi ci pomóc"



***
Kiedy następnego dnia wysiadał z pocągu na dworcu w Szczecinie miał potwornego kaca moralnego przez wszystkie złe uwagi jakie wypowiedział kiedykolwiek na temat smoczycy. Całą noc opiekowała się nim, rozpieszczała, podsuwałą łakocie, leczyła... Kiedy obudził się s krzykiem czuwała aż zasnie spowrotem... Dzięki niej następnego dnia miał dość siły, by wspomorzony podwójna kawą mógł kłucić się z braćmi jak ruwny z równymi.

Jak zwykle w sobotę rano Arael wkradał się cicho, na paluszkach do Zamku Nieśmiertelnych. Genialna akustyka korytarzy sprawiła że mimo wszelkich starań kroki rozchodziły się echem.
- Jak tam nocka w ramionach pijanej smoczycy? - zapytał cichy głoski z zza załomu korytarza.
Arael przestał sie silić na ciche skradanie. Riehven wychynął zza zakrętu.
- Tym razem wyglądasz na tylko średnio zmiętoszonego...
- Potraktuje to jako komplement... - mruknął półprzytomnym Arael.
- A nie irytuje cie to, że ty dwa stulecia starszego smoka...
- Smoczyce...
- Nie ważne....
- ...
- Dwieście lat starszą smoczyce traktujesz jak równorzędnego part.. równorzędną pranerkę w życiu, a Naarion dwa tysiące lat starszego od ciebie smoka używa jako wyścigowego wierzchowca?
- Myślałem że chociaż ty nie będziesz mi dokuczał...
- Na szacunek trzeba zasłużyć braciszku...
- Co ty masz na myśli...
- Nic, absolutnie nic...
- Tak myślałem.
- Ojciec che cie widzieć.
- Kurwa...
- Jak ty mówisz o Jego Wysokości
- ...

- Młody, leć po ogórki!
- Czemu ja?
- Bo ja tak każe.
- Nie...
<SPLASH>
- Jesteś tu jeszcze?
- Dobra, dobra.. Już idę...
Drzwi za Araelem zamknęły się.
- Dobra, chłopaki, obstawiamy w czyim łóżku obudzi sie mały!

- Maleńki nie śpij... - Riehvien uśmiechnął sie promiennie.
- Nie śpię... - Mrukną Arael nie otwierając oczu.
- Widze... - Półelf wziął młodszego brata na ręce.
- Więcej się z wami nie zakładam... - mruknął Naarion.
- Za bardzo wierzysz w dzieciaka... - skomentował Danael...
- Dobra chłopcy, ja idę.. A wy ustalcie wspólną wersje tego co mu rano wmówimy. - W oczach Riehvana błysnął radosny ognik.
Kiedy półef przekraczał próg Danael odezwał się.
- I tak będzie lepsze od prawdy...
- Słyszałem! - z za drzwi odkrzykną półelf.
Wzrok Naariona padł na śpiącego pod jego stopami Kadara.
- Wiecie, mam chyba pewien pomysł... - powiedział z szatańskim uśmiechem.
Rozległ sie cichy trzask i Król Cieni zniknął, zabierając ze sobą nieprzytomnego Księcia Krwi.

***
- Myślisz ze tak będzie dobrze? - Naarion krytycznie patrzył na swoje dzieło.
- W sumie.. Eh, dlaczego muszą leżeć na moim łóżku?
- Przecież i tak Ari by się w nim znalazł...
- ...
- Chciał bym widzieć rano ich miny...
- Zobaczysz...
- Masz na podglądzie moją komnatę?!
- Och, nie gniewaj się.. W tym zamku tak mało sie dzieje...
- Skoro oni spiął w moim łóżko to ja...
- śpisz u Ariego.
- Dlaczego?
- Sam dobrze wiesz, dlaczego, Ri... Ufam ci jak rodzonemu brat.. A to znaczy że wcale.

- Gotów na konceryt? - Smoczyca tryskała radościął.
- Jak zawsze kochanie... - jęknął Arael licząc że następny głośny dźwięk nie rozerwie mu głowy.
Jednak koncert udał się wsapniale, nawet osytrykac, obcierające glany i kompletny brak forsy nie przeszkodziły w tytm by szaleć do utraty sił.

Natomiast zwleczenie się o piątej rano i udanie na pociąg ocierało sie o granice morzliwość. Jednak nie takie rzeczy się już przez te dwa tygodnie robiło I w końcu po licznych niewygodach podróży, głodny, żmęczony, obolały syn Władcy Ciemności dostał się do pięknego miast zwanego Szczecinem.

Aael stał przed drzwiami gabinetu Riehvaena z wyrazem twarzy jakby powstrzymywał wymioty.
"Może dam rade.. może jednak.. cholera, nawet na bilet z powrotem mi nie starczy..." - pomyślał i nacisną klamkę jednocześnie przywołując na twarz słodki uśmiech.
- Cześć Ri!!!!!!!!!!!!!
- Cześć kotek...

- - "

- Ri... Mam sprawę... - Arael przysiadł na biurku Riehvena.
- No widzę - Na twarzy starszego pojawił się zły uśmieszek.
- Skończyła mi się kasa... - Wyznał Ari spuszczając oczka.
Uśmieszek trzeciego z książąt stał się jeszcze bardziej niepokojący. Riehven spokojnie otworzył szufladę i coś z niej wyciągnął.
- Wiesz maleńki... Mam dużo pracy... - oznajmił, wsuwając coś z pasek Araela. - Spadaj.
Arael popatrzył na niego zdziwiony, po czym zlazł z biurka, zarabiając przy tym od brata klapsa w pośladek i z burakiem na twarzy wyszedł za drzwi.

Od razu sprawdził co takiego znalazło się za jego paskiem.

- Dwie dychy??????
- Za tydzień widzę cię u siebie!!!! - dobiegł go głos za drzwi.
Książę ciemności westchną z rezygnacją.